…Zróżnicowany narodowościowo kraj nasz stanowi część Litwy historycznej - i nas - ludzi mego pokolenia - wychowywano jako Litwinów, oczywiście w tym znaczeniu, w jakim był Litwinem Mickiewicz, gdy wołał: „Litwo, ojczyzno moja”. Marian Zdziechowski. Idea polska na kresach, 1923
Фотоальбом, що готується литовським фотохудожником Юозасом Валюшайтісом
Крило Майдану
Навесні 2004 року київське видавництво "Балтія Друк", очолюване пані Рутою Малікєнайте та паном Віргініюсом Строля, запросило мене створити фотоальбом про столицю України. Зйомку розпочав 9 Травня, у День Перемоги, коли все місто квітло червоними прапорами.
Протягом трьох місяців я спостерігав тихе розбавлення червоного жовтневою жовтизною, яка кров війни перетворила на помаранчеве сяйво.
Україна своїм могутнім духовним Порухом показала бабці-Європі, яка лише стогне про демократію, але вже давно забула про власне Свободу (що є витоками, основами та природою демократії), що існують також інші цінності. Й ви їх знаєте. Цінності, вищі за добрий "європейський" рівень життя, в якому гарячі Серця згасають від попелу спокійного достатку.
Czytaj więcej: Instynkt państwowy. Rozmowa z Jerzym Giedroyciem, redaktorem „Kultury"
Dziś w Wilnie w Domu Wspólnot Narodowych odbyła się premiera filmu Aleksieja Poltavca „Ukraina na Litwie”. Film został poświęcony dwudziestoleciu powołania stowarzyszenia litewskich Ukraińców, którzy mogą się poszczycić czynnym udziałem w życiu społecznym kraju, znacznym dorobkiem w dziedzinie kultury oraz obywatelską postawą, sprzyjającą współpracy między Litwą i Ukrainą.
W świadomości niejednego Polaka ukrainizm oznacza Lachiw rizaty, jest synonimem hajdamaczyzny. Początkiem swoim nienawiść Ukraińców do Polski sięga daleko wstecz - aż do XIV wieku, gdy ekspansję polską ku Wschodowi uwieńczyło zagarnięcie ziem państwa halicko-wołyńskiego przez Kazimierza Wielkiego. Wywołuje to na Rusi reakcję patriotyczną, która pogłębia uczucia duchowej łączności prawosławia ruskiego z prawosławiem Moskwy. Jest to, zdaniem pisarza ukraińskiego, pierwszy, choć z natury rzeczy nie zupełnie jeszcze wyraźny objaw rusyfikowania się Ukrainy.1) W walkach z polskością rozwija się świadomość narodowa Rusi i w wieku XVII powstaje pod wodzą Chmielnickiego „samodzielna narodowo państwowa potęga". Ale jakże krótkie jest jej trwanie. Po zwycięstwach 1648 roku następują niepowodzenia, wskutek których Chmielnicki poddaje się w roku 1654 wraz z Kozaczyzną całą carowi moskiewskiemu. Miało to być tylko chwilowym manewrem taktycznym, ale spod szponów caratu Ruś ukraińska już się nie wydobyła.
Czytaj więcej: Marian Zdziechowski. Pierwiastek zachowawczy w idei ukraińskiej
Odwiedza nas 98 gości oraz 0 użytkowników.