"За невероятно короткий срок Киев построил демократию и начал быстрое движение в Европу. Время взять в дорогу младшего брата - Москву", отмечает Збигнев Бжезинский в колонке, которую публикует в свежем номере журнал Корреспондент.
Необходимо поздравить украинский народ с политической зрелостью, которую он вновь продемонстрировал на недавно прошедших выборах. Украинцам действительно есть чем гордиться, потому что они - часть универсальной политической культуры демократии, то есть способности соглашаться, не соглашаться и яростно дискутировать, но - в рамках прочного конституционного процесса.

Czytaj więcej: Украина как старший брат России

Kultura" wyraziła swoją dezaprobatę dla posłów, którzy już w pierwszym czytaniu chcieli odrzucić ustawę o mniejszościach narodowych.
Musi być jakaś podstawa i rama naszej polityki wobec mniejszości narodowych. Biuro do spraw mniejszości zostało zlikwidowane...

Czytaj więcej: Instynkt państwowy. Rozmowa z Jerzym Giedroyciem, redaktorem „Kultury"

Dziś w Wilnie w Domu Wspólnot Narodowych odbyła się premiera filmu Aleksieja Poltavca „Ukraina na Litwie”. Film został poświęcony dwudziestoleciu powołania stowarzyszenia litewskich Ukraińców, którzy mogą się poszczycić czynnym udziałem w życiu społecznym kraju, znacznym dorobkiem w dziedzinie kultury oraz obywatelską postawą, sprzyjającą współpracy między Litwą i Ukrainą.

Czytaj więcej: Premiera wideofilmu

W świadomości niejednego Polaka ukrainizm oznacza Lachiw rizaty, jest synonimem hajdamaczyzny. Początkiem swoim nienawiść Ukraińców do Polski sięga daleko wstecz - aż do XIV wieku, gdy ekspansję polską ku Wschodowi uwieńczyło zagarnięcie ziem państwa halicko-wołyńskiego przez Kazimierza Wielkiego. Wywołuje to na Rusi reakcję patriotyczną, która pogłębia uczucia duchowej łączności prawosławia ruskiego z prawosławiem Moskwy. Jest to, zdaniem pisarza ukraińskiego, pierwszy, choć z natury rzeczy nie zupełnie jeszcze wyraźny objaw rusyfikowania się Ukrainy.1) W walkach z polskością rozwija się świadomość narodowa Rusi i w wieku XVII powstaje pod wodzą Chmielnickiego „samodzielna narodowo państwowa potęga". Ale jakże krótkie jest jej trwanie. Po zwycięstwach 1648 roku następują niepowodzenia, wskutek których Chmielnicki poddaje się w roku 1654 wraz z Kozaczyzną całą carowi moskiewskiemu. Miało to być tylko chwilowym manewrem taktycznym, ale spod szponów caratu Ruś ukraińska już się nie wydobyła.

Czytaj więcej: Marian Zdziechowski. Pierwiastek zachowawczy w idei ukraińskiej