„…nasz stosunek do sąsiadujących z nami narodów: pełen pogardy, wyniosłości i niewiedzy. Niepodległa Ukraina jest dla naszej przyszłości ważniejsza niż przystąpienie do NATO. Bo bez Ukrainy Rosja nigdy nie będzie państwem imperialnym. Tymczasem społeczeństwo polskie prezentuje światu, gdzie może, antyukraińskie fobie. Jerzy Giedroyc.

Tuz przed i po zawarciu Unii Lubelskiej terytoria Wielkiego Księstwa Litewskiego, należące dziś do Ukrainy, znalazły się pod zarządami możnowładców ówczesnego Królestwa Polskiego, którzy nabywać ziemię na terytorium WKL do Unii nie mieli prawa. O ile Witold Wielki i jego następcy na tych odległych od stolicy terytoriach rządził na zasadzie znanego powiedzenia - leben und leben lassen (żyć i pozwolić żyć innym), o tyle polscy pounijni możnowładcy uważali Rusinów raczej za „pospólstwo”,  „czerń” i „bydło”.  Ludność ziem ukraińskich była ciemiężona i zmuszana do ponadludzkiej pracy na rzecz szlachty i magnatów, którzy posiadali olbrzymie latyfundia z tysiącami poddanych. Ogółem zaledwie kilkanaście rodów magnackich było w posiadaniu ponad 80% ziem ukraińskich objętych tak zwanym rejestrem podymnym.

Czytaj więcej: Casus Ukrainy

W sobotę i niedzielę wileński Plac Ratuszowy, oddany do dyspozycji  gości z Ukrainy, mienił się niebiesko – żółtymi kolorami  i rozbrzmiewał ukraińska mową. Tu bowiem rozmieściło się „Ukraińskie miasteczko", gdzie można było spróbować ukraińskie dania, kupić pamiątki, oglądać i słuchać występy ukraińskich zespołów.

Czytaj więcej: Ukraina w Wilnie

Dziś w Memoriale Tuskulėnai została otwarta wystawa pt. „1932–1933 metų Holodomoras Ukrainoje – Ukrainos tautos genocidas“ (Wielki Głód na Ukrainie w latach 1932 – 1933 – genocyd na Narodzie Ukrainy), poświęcona 80. leciu tych tragicznych wydarzeń, które są jednocześnie wyrazem sedna sowieckiego systemu w leninowsko – stalinowskim wydaniu.

Czytaj więcej: Wystawa, poświęcona 80. leciu Hołodomoru

Dziękowanie za dobre uczynki innych i przepraszanie za własne błędy jest bez wątpienia oznaką dobrego tonu i dowodem pewnego poziomu kultury. Dotyczy to prywatnych osób, ale też reprezentantów państw i narodów.
Tym niemniej niedawne „przeprosiny” ministra Linasa Linkevičiusa wywołały burzę niezadowolenia. I nie dlatego, iż społeczeństwo Litwy jakoby nie rozumiało pozytywnego znaczenia tych słów i gestów.

Czytaj więcej: Wracając do tematu przeprosin