…Całkowitej prawdy nie zna żaden człowiek na tym świecie. To co my, ludzie, nazywamy „prawdą” jest zaledwie jej szukaniem. Szukanie prawdy jest tylko możliwe w wolnej dyskusji. Dlatego ustrój komunistyczny, który tego zakazuje, musi być siłą rzeczy – wielką nieprawdą. Znalazłszy się tedy w świecie uznającym wolność jednostki i wolność myśli, winniśmy czynić wszystko, aby nie zacieśniać horyzontów myślowych, ale rozszerzać; nie zacieśniać dyskusji, a ją poszerzać. Józef Mackiewicz. Zwycięstwo prowokacji, 1962

Przed stu laty w Wilnie w Teatrze na Pohulance litewscy politycy, działacze z udziałem 214 delegatów w dniach 18 – 22 września przeprowadzili konferencję, która ogłosiła potrzebę budowanie niepodległego państwa, powołania Sejmu konstytuantę oraz wybrała Radę Litwy (Lietuvos Taryba). Obrady  otworzył i prowadził Jonas Basanavičius, a siłą napędową Konferencji był Antanas Smetona.

Rada Litwy jako jedyny przedstawiciel narodu litewskiego w oparciu o postanowienie Wileńskiej Konferencji 16 lutego 1918 r. ogłosiła odtworzenie niepodległego Państwa Litewskiego.

Dziś zgromadzeni w wileńskim Domu Nauczyciela historycy i działacze społeczni dyskusją o wysuwanych ideach, dorobku i historycznym znaczeniu Konferencji Wileńskiej zaznaczyli setną rocznicę jej zwołania.

Uczestnicy dyskusji odwiedzili też gmach teatru, gdzie odbyła się Konferencja Wileńska, złożyli kwiaty przy tablicy pamiątkowej oraz odśpiewali  hymn narodowy.

Na zdjęciach: prowadzący dyskusję; tablica, upamiętniająca Konferencję Wileńską.

Film video: fragmenty dyskusji.

Początek strony
JSN Boot template designed by JoomlaShine.com