…Nie należy zapominać, że demokracja to jeszcze nie wolność. Demokracja to tylko równość. Dopiero liberalizm jest ­wolnością. Połączenie równości z wolnością ma wreszcie stwarzać ów ideał, który wszyscy pragniemy osiągnąć. Józef Mackiewicz. Zwycięstwo prowokacji, 1962

WILNIANIE ZASŁUŻENI DLA LITWY, POLSKI, EUROPY I ŚWIATA

(1886-1974) (1)

Ur. 1886 w Jaworowie na Wileńszczyźnie (między Jaszunami i Małymi Solecznikami), zm. 20 lipca 1974 w Brazylii) - polski rewolucjonista, polityk.

Brat architekta Pawła Wędziagolskiego i generała Wędziagolskiego. W młodości związany z radykalnymi socjalistycznymi organizacjami rosyjskimi. Absolwent Korpusu Kadetów w Petersburgu, następnie był urzędnikiem w Petersburgu. Po wybuchu I wojny światowej powołany do armii carskiej, walczył na froncie austriackim, głównie w Karpatach. Po rewolucji lutowej blisko związał się z antybolszewickimi partiami socjalistycznymi, zwłaszcza z Sawinkowem. Wybrany na komisarza i prezesa rewolucyjnego komitetu 8. Armii rosyjskiej, z siedzibą w Czerniowcach, reprezentował umiarkowaną linię dążąc do zachowania militarnej i organizacyjnej spójności armii, wykorzystania jej do rozbicia bolszewików, ale też do niedopuszczenia do restauracji caratu. Był zwolennikiem jak najszybszego zawacie pokoju z państwami walczącymi z Rosją. Po rewolucji październikowej wyjechał z Petersburga i przyłączył się do Armii Ochotniczej Korniłowa, gdzie był członkiem Rady Politecznej tej armii. Następnie delegowany jako przedstawiciel Korniłowa do rządu ukraińskiego do Kijowa, jednak przyjechał tam już po upadku tego rzadu i ukrywał się najpierw przed bolszewikami, a potem przed władzami hetmana Skoropadskiego. W czasie pobytu w Kijowie nawiązał kontakt z POW i wstąpił do tej organizacji, nie zaprzestając przy tym antybolszewickiej i antyskoropadksiej działalności jako przedstawiciel tajnej misji Korniłowa. Przebywał przez pół roku w niemieckim więzieniu w Kijowie. 18 XII 1918 wyjechał z Kijowa do Warszawy. Z ramienia polskich władz nawiązał współpracę z rosyjskimi emigracyjnymi ugrupowaniami antybolszewickimi i brał udział w organizacji wojsk Białych w Polsce. Po zawarciu polsko-sowieckiego pokoju i po internowaniu Białych Wędziagolski na znak protestu wystąpił ze służby i mieszkał w Jaworowie, a potem pod koniec lat 20. został syndykiem Manufaktury Widzewskiej w Łodzi, którą kierował do 1939. Po wybuchu wojny, przez Francję wraz z rodziną wyjechał do Brazylii, do Sao Paulo , gdzie pracował w administracji firmy Mercedes. W kraju tym napisał wspomnienia, nagrodzone szeregiem nagród przez Polonię (1972 - nagroda Związku Pisarzy polskich na Obczyźnie, 1973 - nagroda Wiadomości, 1974 nagroda Fundacji im. Kościelskich). Wydana w 1972 i 1987 w Londynie, w 1989 nielegalnie w Polsce i w 2007.

Nasz Czas 
 

Początek strony
JSN Boot template designed by JoomlaShine.com